લોક ~ માધુરી દોહરા { ફુલો વેરાણા ચોક મા }

         (૧)

સારક સાથે દુધ ભળે , ગોળ ભળે કંસાર ;

મન  સાથે  મનડુ  મળે , તો સુખી સંસાર!

         (૨) 

ગુણવાળી ગૃહિણી, ભાવ ભર્યો ભરથાર ;

સાગર મા સરીતા મળે, તો સુખી સંસાર!

                    (૩) 

જીવ અને માયા મળ્યા,  સરજ્યાં નર ને નાર;

સારસ સમ જીવી શકે, તો સુખી સંસાર!

                    (૪) 

મન મિઠા, વાણી મિઠી, વર્તન ને વહેવાર ;

એકજ સરખા હોય જો,  તો સુખી સંસાર!

                  (૫) 

પર્ણકુટીર રહેવા મળે, જમવા મળે જુવાર ;

ઊણપ ન રાખે અંતરે, તો સુખી સંસાર!

                    (૬) 

મેઘ  ચડે  આકાશ માં,વનમાં  ટહુકે મોર ;

એવી બાંધી પ્રીતડી, જેમ ચંદ્ર ને ચકોર.

                    (૭) 

દીવસ વિતે છે દોહ્યલાં,વસમી વિતે રાત ;

મન ની મન મા રહી ગય, કોને કહેવી વાત? 

                  (૮) 

જે દીથી જુદા પડયા, દુ:ખ ના આવ્યાં દીન;

એવી થય દીલની દશા,  જળ વિણ જેવુ મિન.

                (૯) 

મારા મનમાં છો તમે, તમ મનમાં હુ તેમ;

પરભવ બાંધી પ્રીતડી, આભવ પ્રગટ્યો પ્રેમ. 

                 (૧૦) 

થોડા મિલન આપણા, ઝાઝી બાંધી પ્રીત ;

જીવન સંગાથી જો થશુ, ઘેલા થશુ નિત્ય. 

                  (૧૧) 

ચાતક જળ વિણ ટળવળે, મેઘ ચડયો ઘનઘોર, 

ગરજે પણ વરસે નહિં, કાળજું થાયુ કઠોર.

                    (૧૨) 

મીઠાં  બોલા માનવી, અંતર કડવા ઝેર, 

વિશ્વાસે વળગો નહિં, મળે ન મનનો મેળ. 

                  (૧૩) 

જગની સુરજ જ્યોત છે, ઘુવડ ને અંધકાર, 

તેને  તેમાં  રસ પડે, જેને  જે  પર  પ્યાર. 

                 (૧૪) 

ઢોળે જયને વાદળા રણ માં નિર્મળ નિર, 

ટળવળતી રહે માછલી, સ્નેહ સરોવર તીર.

                (૧૫) 

ચંદ્ર વિનાની ચાંદની, મોતી વિનાનો હાર, 

કાજલ વિનાની આંખડી, પત્ની વિના સંસાર. 

                (૧૬)  

ટુકડા અન્ન ને કારણે શ્વાન  ઘરોઘર જાય, 

ભુખ્યો સાત દીવસ રહે સિંહ તુણ ન ખાય. 

                (૧૭)  

આવક ને જાવક તણો હિસાબ રાખે રોજ, 

ચતુર ને ચિંતા ઘણી મુરખ ને મન મોજ. 

                (૧૮)  

જળના મોજા જળ વિષે ઉઠી જેમ સમાય. 

નિષ્કિય નરના મનસૂબા મનના મન રહી જાય. 

                (૧૯)  

પુંછો કોઈ ચકોર ને પળપળ ક્યાં અકળાઈ? 

કાં તો સારસ ને પુંછો સ્નેહી જતા શું થાય? 

                (૨૦)  

અમૃત પાય ઉછેર્યા, એ ગુણ ભુલી જાય, 

મનને શાન્તિ ક્યા મળે?  જો વાલા વેરી થાય. 

               (૨૧)  

આખ કરે છે અડપલાં, હ્રદય સહે છે ઘાવ, 

પ્રીત કોઈ કરશો નહિં, અધવચ ડુબે નાવ. 

               (૨૨)  

સંપત મળે ને સાહ્યબી, છતાં નહિં સંતોષ, 

દુ:ખ દુ:ખ ગાયા કરે કોનો દેવો દોષ?

               (૨૩)  

જે દિન તુ ચાલ્યો જશે, ખુલ્લાં રાખી હાથ, 

પરને આપ્યું હાથથી પુણ્ય આવશે સાથ.

               (૨૪)  

ડાયરો બેઠો ડેલીએ રંગ આપે છે રોજ, 

આપ્યું છેતો આપજે માણી લેજે મોજ

               (૨૫)  

સ્વપ્નામાં સાજણ મળે વિગતે કરવા વાત, 

સાત વરસ ની શામળા લાંબી કરજે રાત.

               (૨૬)  

ફટકીયા ની હોય છે વિધ વિધ જાત અનેક, 

કોકજ  પાકે  લાખનું  મોંઘું  મોતી  એક. 

               (૨૭)  

નવરો થઇ નિંદા કરી ગુણ ના અવગુણ ગાઈ, 

એનેય માફી આપજે  તો   તારી માણસાઇ. 

               (૨૮)  

પાણીમા સૌ હાંકતા, એના નાહોય વખાણ, 

રંગ  તને  છે  રેતીમાં  ભડ  હકાર્યુ વહાણ. 

               (૨૯) 

આ ઋતુ માં જે કામિની જાય પિયર ને પંથ, 

કાં ગોરી માં ગુણ નહિં કાં કઠણ હૈયા નો કંથ. 

         { ફુલો વેરાણા ચોક મા }

    ~ભક્ત કવિ શ્રી ત્રાપજકર દાદા ~ 

    સંપાદક :-  રાજુભાઈ બી. ભટ્ટ 

            મો:- 9824474306